Różne stopnie zjednoczenia z Bogiem, które dokonuje się na modlitwie – zob. Traktat o miłości Bożej 7, II.

Nie jest łatwo opisać, jaka jest rola Boga, a jaka człowieka w ich wzajemnym zjednoczeniu. Pewne jest, że inicjatywa należy do Boga. Czasem odnosimy wrażenie, że jedność z Bogiem dokonuje się bez naszego udziału, innym razem czujemy, że Bóg nas pobudził do działania w tym kierunku, kiedy indziej wreszcie wydaje się nam, że to od nas zależy to dzieło. Zdarza się też, że zjednoczenie z Bogiem dokonuje się w nas tak niepostrzeżenie, że nie zauważamy ani działania Boga, ani naszej z Nim współpracy. Po prostu stwierdzamy naszą jedność z Nim. Czasem osiągamy ją jedynie na płaszczyźnie woli, bez udziału rozumu, a czasem wszystkie nasze zdolności intelektualne angażują się w dzieło zjednoczenia.

Św. Franciszek Salezy ilustruje te stwierdzenia przykładami z Pisma św.: Oblubienica z Pieśni nad pieśniami, Marcjalis z Mk 9, 35-37 i Symeon z Łk 2, 26-28 oraz z życia świętych Bonawentury i Katarzyny Sieneńskiej. Cytat z 2 Kor 5, 14 św. Biskup Genewy interpretuje następująco: Bóg zjednoczył się z naszą naturą najpierw przez łaskę (zob. s. 366). Gdy jednak to zjednoczenie zostało przerwane przez grzech pierworodny, odnowił je i uczynił bardziej bezpośrednim przez Wcielenie Syna Bożego. Przez Eucharystię natomiast każdy chrześcijanin może realnie zjednoczyć się ze swoim Zbawicielem. Ta sakramentalna Komunia zachęca nas do jedności duchowej i pomaga nam w jej osiąganiu.

Prośmy Pana o pomoc w dziele zjednoczenia się z Nim i bądźmy wdzięczni za tę pomoc, jaką nam niesie w tajemnicy Wcielenia oraz Eucharystii.

Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu,…