Rozpoczynamy dziś szczególny czas przygotowań do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Na wzór Maryi i Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku od Wniebowstąpienia Pana Jezusa do Pięćdziesiątnicy chcemy trwać na modlitwie, czekając na obiecanego Ducha Pocieszyciela. Do naszych codziennych praktyk duchowych postarajmy się dołączyć rozważanie, którego autorem jest Benoît Goubau, szwajcarski ksiądz prosługujący obecnie w jednej z parafii w Brukseli, należący do Stowarzyszenia Księży św. Franciszka Salezego. Inspiracją publikowanych od dziś do soboty 3 czerwca tekstów stała się Księga Siódma Traktatu o miłości Bożej św. Franciszka Salezego (dalej będziemy stosować skrót nazwy tego dzieła – TMB) zatytułowana O zjednoczeniu duszy z Bogiem, które się dokonuje na modlitwie (Kraków 2002, s. 359-403).

Duchu Jezusa, przyjdź i napełniaj nasze serca Twoją obecnością!

Piątek, 26.05.17. – TMB 7, I.

To miłość na modlitwie dokonuje zjednoczenia z Bogiem

Na modlitwie dusza, która jest złączona z Bogiem, pragnie coraz większego zjednoczenia z Nim. Można ją porównać do głodnego niemowlęcia, które szuka pokarmu mamy. Zbawiciel przyciąga do siebie duszę pobożną, ukazując swoją Boską miłość; (…) a dusza przywabiona rozkoszami Bożej łaskawości nie tylko przystaje na to zjednoczenie z Bogiem i poddaje się jemu, lecz także z całych sił współdziała z nim, starając się coraz bardziej zbliżyć i przytulić do Boskiej dobroci. Wie jednak o tym, że cała jej łączność i zjednoczenie z tą niezrównaną rozkoszą zależą całkowicie od Boskiego działania (s. 360).

Podczas modlitwy to zjednoczenie z Bogiem odradza się czasem przez powtarzalne porywy serca, a czasem przez jego stałe, niewyczuwalne zanurzanie się w Boskiej dobroci na podobieństwo ciężkich kamieni, które zapadają się w ziemię pod swym ciężarem (zob. s. 361). Ludzkie serce przesadzone ze świata w Boga przez Jego miłość będzie w Nim wzrastać, coraz bardziej się z Nim jednoczyć. Ten proces św. Franciszek Salezy porównuje do zanurzenia waty w perfumach: watę przenika ich zapach tak, że trudno powiedzieć, czy to pachnidło jest watą, czy wata pachnidłem (zob. s. 362). W ten sposób dusza jednoczyć się będzie z Boską dobrocią nieustannie, aż w końcu zostanie nią całkowicie przepojona.

Prośmy Pana, byśmy mogli przyczyniać się do zjednoczenia z Nim, byśmy pozwalali na to, by nas Sobą przepełniał.

Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu,…

Anioł zaś przemówił do niewiast: «Wy się nie bójcie!». (Mt 28, 5)

Jesteś córką Chrystusa ukrzyżowanego. Cóż to za łaska mieć udział w Jego krzyżu! (…) Zaufaj Bogu, skieruj ku Niemu swoje myśli, a On zatroszczy się o Ciebie i wyciągnie ku tobie pomocną dłoń. (z listu św. Franciszka Salezego do pani de Ruans z 8.02.1621 r.)

Cierpienia czasem utrudniają nasze kroczenie ku Bogu. Dlatego słowa anioła mogą nas oświecić: «Wy się nie bójcie!» Nie bójcie się, bo Chrystus kroczy przy was! Oddalcie wszelkie uczucia, które oddalają was od Boga. Ten, kto ofiarowuje Bogu swoje życie nie jest wolny od cierpień, ale przyjmuje cierpienie.

Wieczerza Pańska

Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? (J 13, 12).

Trzeba wznieść swoje serce do Boga i kontynuować Jego święte dzieło, zawierzając się Jemu i opierając się na Nim, ponieważ nasz Pan może zapewnić wszystko, co jest konieczne do jego wykonania. On nas jedynie prosi o aprobatę Jego woli i wierność w jej pełnieniu (św. Franciszek Salezy).

Pan Jezus, Mistrz i Nauczyciel, myjąc nogi swoim uczniom, wykonał czynność niewolnika. Zaprosił nas do wzajemnej służby. On nam służy, abyśmy my z kolei, naśladując Go, służyli innym.

Ja zaś mówiłem: Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły.  Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. (Iz 49, 4)

Kiedy wreszcie nie będziemy szukać kogoś innego poza Bogiem? Jacy będziemy wówczas szczęśliwi! Wtedy będziemy mieć tylko to, czego będziemy szukać i będziemy szukać tylko tego, co będziemy mieć (św. Franciszek Salezy).

Bóg jest Bogiem ukrytym, a ludzie męczą się Jego szukaniem. Czasami wkrada się zniechęcenie. Jednak jesteśmy tylko sługami nieużytecznymi. W swoim wielkim Miłosierdziu Bóg obiecuje nagrodę za wierną służbę. Powierzając się Panu Jezusowi, osiągniemy ten cel.

Przyprowadzili oślicę i źrebię i położyli na nie swe płaszcze, a On usiadł na nich. (Mt 21, 7)

Zobaczmy, dlaczego nasz Pan wybrał to zwierzę: po pierwsze dlatego, że jest pokorne. To prawda, że jest leniwe i ociężałe, ale nie ma w nim pychy i próżności. Po drugie, osioł jest bardzo cierpliwy. Po trzecie, jest posłuszny, pozwala się obciążyć i niesie ładunek bez prób wyzwalania się od niego. (z kazania św. Franciszka Salezego na Niedzielę Palmową 23.03.1614 r.)

Jak tłum wiwatujemy na cześć Jezusa, a niedługo potem Go ranimy przez rezygnację miłowania, służby, kroczenia z Nim. Zrzućmy przed Jego stopy nasze stare zwyczaje. Uświadommy sobie nasze słabości i prośmy, by miał dla nas miłosierdzie, byśmy mogli powiedzieć z całą szczerością: Niech żyje Król mojego serca!