Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki…». (J 5, 7)

Boża Opatrzność rzeczywiście naprawia to, co niedoskonałe. Wszak według przypowieści na ucztę weszli kulawi i niewidomi (św. Franciszek Salezy, Rozmowy duchowe, 17).

Jak ów paralityk jesteśmy skłonni powiedzieć Bogu: Panie, jestem sam, nikogo nie ma obok mnie. Nie mogę nawet zrobić jednego kroku więcej, tak jestem wycieńczony fizycznie i moralnie. Nie mam nawet siły Cię wzywać.

Posłuchajmy, co Jezus do nas mówi bardzo cicho: Wstań, weź swoje łóżko i idź. Nie bój się, jestem tuż obok.

Nie tak bowiem człowiek widzi «jak widzi Bóg», bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce (1Sm 16, 7).

Świat widzi, że osoby pobożne poszczą, modlą się, znoszą zniewagi, służą chorym, wspomagają ubogich, odbywają czuwania nocne, przezwyciężają gniew, ujarzmiają swoje namiętności. Pozbawiają się przyjemności zmysłowych i pochłonięte są takimi czynnościami, które same w sobie i ze swej natury wydają się twarde i przykre. Świat nie widzi natomiast wewnętrznej i serdecznej pobożności, która sprawia, że te wszystkie czynności stają się miłe, słodkie i łatwe (Filotea I, 2).

Ponieważ Bóg patrzy na serce, On sam rozumie, dlaczego jest mi trudno rozpocząć na nowo, dlaczego mój postęp jest tak wolny, dlaczego upadam. W tę 4 niedzielę Wielkiego Postu ofiarujmy Mu nasze dobre zamiary, naszą wolę dalszego kroczenia za Nim. Panie, zajmij na nowo właściwe miejsce w moim życiu wewnętrznym!

Gdyby mój lud Mnie posłuchał, a Izrael kroczył moimi drogami (Ps 81, 14).

O Jezu, Zbawicielu mój, przyjmuję Twą miłość wieczną! Wiem, że przygotowałeś mi miejsce w niebieskiej szczęśliwości, abym mogła wiecznie Cię miłować i wielbić (Filotea I, 17).

Oto specjalne zaproszenie, jakie dziś otrzymuję: mam zawrócić z wyboistej i krętej drogi, po której chciałem iść prosto. Niech Pan pomoże mi kroczyć w Jego Obecności!

Tylko się strzeż bardzo i pilnuj siebie, byś nie zapomniał o tych rzeczach, które widziały twe oczy: by z twego serca nie uszły po wszystkie dni twego życia (Pwt 4, 9).

Powiedziałem, że nasz Bóg jest Bogiem radości. Tak jak zawsze dobrze czujemy się w towarzystwie ludzi wesołych, tak starajmy się zawsze i wszędzie być z Bogiem (św. Franciszek Salezy, Dzieła).

Starajmy się zawsze trwać w obecności Boga, który nieustannie na nas patrzy i nad nami czuwa. Zabiegajmy o to, by łaski udzielone nam wraz z Komunią św. zachować jak najdłużej to możliwe, na przykład przez krótkie nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, by być „serce w serce” z Panem Jezusem.

Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się…» (Mt 1, 20).

Pozwól na to, by Bóg tobą kierował. Nie myśl tak dużo o sobie (z Listu do pani Soulfour, 16 I 1603 r.).

Często nam się zdarza, a nawet zbyt często, planować coś bez konsultowania naszych zamiarów z Panem Bogiem. Tymczasem droga z Nim jest pewna. Św. Józef pozwolił Bogu kierować swoim życiem. Za jego przykładem pozbądźmy się „starego człowieka” i żyjmy w uległości wobec świętej woli Bożej.