Cóż my robimy…? (J 11, 47).

We wszystkich swoich sprawach polegaj całkowicie na Opatrzności Bożej, od Niej samej oczekując powodzenia we wszystkich twych zamiarach. (…) Tak Bóg będzie pracował z tobą, w tobie i dla ciebie, a twoja praca przyniesie ci pociechę (Filotea 3, X).

Co możemy zrobić bez pomocy Boga? Weźmy przykład czynności, której sobie nie uświadamiamy: oddychanie. Oddychamy dzięki Bogu! Zaprośmy naszego Pana do wszystkich naszych czynności, nawet do planowania dnia, to nam wyjdzie na dobre.

Odpowiedział Jezus: «Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, który Mnie chwałą otacza» (J 8, 54).

Powiedz sobie, że jeśli chcesz poznać swój postęp duchowy, to nie dlatego, żeby się nim cieszyć i się z niego chlubić, nie ze względu na siebie, ale ze względu na Boga, by Go uwielbiać i Jemu dziękować (Filotea 5, III).

Św. Franciszek Salezy zaprasza nas do praktykowania pokory. Sam Jezus przedkłada swego Ojca ponad siebie. Uczy nas, że aby kochać prawdziwie, trzeba złożyć z siebie ofiarę. Zaufajmy Jezusowi, który prowadzi nas do Ojca.

Podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość. I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi (Lb 21, 4-5).

Może się zdarzyć, Filoteo, że odmiana życia wzbudzi w twojej duszy pewne opory i że z powodu całkowitego i stanowczego pożegnania się z szaleństwami i fraszkami tego świata odczujesz smutek i zniechęcenie. Jeśli się tak stanie, miej trochę cierpliwości, proszę (Filotea 4, II).

Chcemy iść za Chrystusem, ale brakuje nam wytrwałości. Czujemy się osamotnieni w dźwiganiu naszych ciężarów. Zamiast wzywać Jego pomocy, tracimy cierpliwość, zaczynamy się zastanawiać, dlaczego to spotkało właśnie nas, buntujemy się. Pamiętajmy o naszych brakach i upokórzmy się przed Panem na modlitwie.

Gdy więc Jezus ujrzał jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: «Gdzieście go położyli?» (…) Jezus zapłakał (J 11, 33.35).

Przelał siebie w nas, stopił, by się tak wyrazić, swą wielkość, aby sprowadzić ją do kształtu i postaci naszej małości, przeto zwany jest «źródłem żywej wody», rosą i deszczem niebieskim sprawiedliwości (TMB 10, XVII).

Cóż za piękny przykład empatii! Pan Jezus nie poprzestał na tym, by być bratem dla kobiety w żałobie, ale utożsamił się z każdym z nas do tego stopnia, że za św. Pawłem możemy mówić: teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2, 20). Jednakże czy próbuję, jak On, płakać z płaczącymi i cieszyć się z cieszącymi (por. Rz 12, 15)?

Dotknijmy go obelgą i katuszą,  by poznać jego łagodność (Mdr 2, 19)

Duch łagodności raduje serce i zdobywa dusze (św. Franciszek Salezy, Dzieła XII).

W naszym otoczeniu (w rodzinie, w pracy, w sąsiedztwie) możemy być wystawiani na różne próby i wręcz upokarzani. W tych momentach ważne jest zachowanie spokoju, by stawić czoła tym wyzwaniom. Ukryjmy się w Sercu Pana Jezusa, cichym, pokornym i łagodnym, by na nowo odnaleźć siły i pokój.