Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz (Ps 51, 19).

Suwerennym prawem naszego serca jest jak największa chwała miłości Bożej. Chwała tej świętej miłości polega natomiast na spaleniu wszystkiego, co nią nie jest, aby wszystko w nią przekształcić. (z listu SFS do pani de Charmoisy z końca marca 1608 r.)

Bóg nie chce ofiary dla siebie samego. To on nam ofiaruje łaskę przebaczenia i radość nawrócenia.

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej. W ogromie swej litości zgładź moją nieprawość. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego (Ps 51, 3-4).

Rodzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego! On bowiem jest litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu i bogaty w łaskę, a lituje się nad niedolą (Jl 2, 13).

Przeżyję ten Wielki Post w mojej katedrze i odnowię moją duszę, która jest osłabiona zmartwieniami. [Moja dusza] jest jak zepsuty zegar, który trzeba rozebrać część po części, a po oczyszczeniu i naoliwieniu złożyć go na nowo, aby wskazywał dokładny czas (z listu SFS napisanego w 1607 r. do pewnego przyjaciela).

Czas Wielkiego Postu jest czasem nawrócenia i pracy nad sobą. Jesteśmy wezwani do ufnego zwrócenia się do Boga w modlitwie i ciszy. W ognisku popiół kryje żar, z którego może powstać żywy ogień.

Zazwyczaj w niedzielnej liturgii słowa pierwsze czytanie ze Starego Testamentu zapowiada temat Ewangelii. Drugie czytanie natomiast nie jest z nim ściśle związane.

Wydawać by się mogło, że jest tak i w przypadku dzisiejszej niedzieli. Prorok Amos wyznał, że rzekł do niego Pan: Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego. W podobny sposób Pan Jezus posyła swoich Apostołów, by przepowiadali Ewangelię i byli jej świadkami.

Ale gdy dokładniej przeanalizujemy kontekst pierwszego czytania, dostrzeżemy jeszcze głębsze przesłanie Słowa Bożego. Zobaczymy też, że wszystkie 3 czytania biblijne, ofiarowane nam dziś do przemyślenia, mają ze sobą coś wspólnego.

Prorok Amos działał w 8 wieku przed narodzeniem Chrystusa, kiedy ziemia dana przez Boga Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi była podzielona na królestwo południowe – judzkie, i północne – izraelskie. Amos mieszkał na południu, był pasterzem i hodowcą drzew figowych. Posłuchał jednak wezwania Bożego, by pójść na północ i w mieście Betel nawracać potomków Izraela. Wybudowali tam oni schizmatycką świątynię, by uniezależnić się od Jerozolimy także na płaszczyźnie religijnej. Amos piętnował niesprawiedliwość w sądownictwie tego państwa, nadużycia w handlu i inne krzywdy wyrządzane biedakom. (czy i dziś nie potrzebujemy takich proroków wobec zła wokół nas?)

Jeden z kapłanów świątyni w Betel, Amazjasz, oskarżył Amosa, że występuje przeciwko królowi izraelskiemu i interesom państwa północnego. Dlatego zakazał mu przepowiadania i wyrzucił Amosa z miasta, nazywając go pogardliwie widzącym, czyli jasnowidzem. Prorok Amos jednak tym się nie zraził. Mimo niesprzyjających okoliczności, a nawet zagrożenia życia, kontynuował swoją misję powierzoną mu przez Boga. Chciał bowiem pełnić Jego wolę.
Podobnie Apostołowie wybierają się na pierwszą misyjną wyprawę, by pełnić jasno wyrażoną wolę ich Mistrza. Nie zrażają się zapowiadanymi trudnościami i przeciwnościami. Na pewno się ich obawiają, ale podejmują ją parami, by się wzajemnie wspierać. Wierzą, że będzie im towarzyszył sam Jezus.

Głosiciele Ewangelii mają korzystać z ludzkiej gościnności, która jest jednym z uczynków miłosierdzia. Jeśli jednak spotkają kogoś, kto ich nie przyjmie, kto zamyka się na ich przepowiadanie, mają dać wyraźny znak przez otrząśnięcie pyłu z obuwia. To gest porównania tych ludzi do pogan, z którymi nie mają i nie chcą mieć wspólnoty ze względu na zatwardziałość ich serc. (i dziś jest wielu ludzi, nawet parlamentarzystów, którzy zamykają się na Ewangelię!)

A co z drugim czytaniem? Jest to wstęp Listu do Efezjan, nazywany często hymnem na cześć Bożej woli zbawienia człowieka. Wielokrotnie powtarza się w nim słowo wola. Wolą Boga Ojca było Narodzenie Boga i człowieka. Pan Jezus objawił nam tajemnicę woli Bożej, czyli wspaniałe dzieło Odkupienia. Mówił, że został posłany, by głosić Ewangelię, by wypełniać wolę swego Ojca.

My też, jak Apostołowie, jesteśmy wybrani, to znaczy najpierw odkupieni przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, następnie uświęceni przez Ducha Świętego i wreszcie posłani, jak prorok Amos, by głosić Dobrą Nowinę wbrew wewnętrznym oporom i zewnętrznym przeciwnościom.

I tak okazuje się, że wspólnym elementem wszystkich 3 czytań jest pełnienie woli Bożej. Próbujmy ją zatem odczytywać i wypełniać. Prośmy o tę umiejętność świadomie mówiąc Bądź wola Twoja. Wpatrujmy się w tych, którzy potrafili rozpoznać i realizować zbawczą wolę Boga, który z miłości do każdego człowieka opracował dlań wspaniały plan zbawienia. Mimo swej wszechmocy nie może jednak go wypełnić bez naszej zgody i pomocy. Zatroszczmy się jak prorok Amos i Apostołowie, w tym św. Paweł, także o zbawienie innych.

(na podstawie komentarzy biblijnych opracował xTF)

Ewangelia dodaje do imienia Tomasza określenie Didymos, co oznacza bliźniak. Zapewne jak każdy bliźniak miał poczucie tożsamości z kimś innym, lustrzanym odbiciem samego siebie. Bliźniak potrzebuje więzi i bliskości, jak w łonie matki.

Mimo to św. Tomasz okazuje się samotnikiem. Gdzieś się zawieruszył w niedzielę zmartwychwstania Pana Jezusa. Czyżby chciał ukryć przed innymi swój smutek po śmierci Boskiego Przyjaciela? Spotkał Go dopiero wówczas, gdy wrócił do wspólnoty – po tygodniu.

Jakie pytania stawiają nam dziś te ewangeliczne wydarzenia?
Czy masz potrzebę utożsamiania się z Jezusem?
Czy jest On Twoim bliźniakiem, Twoim drugim „ja”?
Czy wierzysz w Jego zmartwychwstanie, o którym inni składają radosne świadectwo?
Czy dopuszczasz myśl, że łatwiej można spotkać Zmartwychwstałego we wspólnocie Kościoła niż w samotności?
Czy potrzebujesz dotyku ran Jezusa, by uwierzyć, że umęczony wyszedł z grobu?

Oby ten długi, letni dzień i ciepły, spokojny, wieczór stał się okazją do szczerych odpowiedzi udzielonych samemu sobie i wspólnocie Kościoła.

Dotyk to jeden ze zmysłów, dzięki któremu kontaktujemy się z otoczeniem już od najmłodszych lat życia. Niemowlę, które jeszcze nie potrafi siadać, bierze do ust wszystko, co jest dla niego nowe. Odczuwa dobrze mu znany dotyk mamy i taty. Nieco większe dziecko uczy się chodzić, trzymając całą piąstką tylko jeden palec osoby dorosłej…

Podobnych spostrzeżeń możemy dokonywać bez liku. Przypatrzmy się jednak temu dotykowi, o którym czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Pan Jezus, otaczany przez natarczywy tłum, na pewno był dotykany przez wielu ludzi. Mimo to odczuł wyjątkowy dotyk: oto chora kobieta osiągnęła szczyt swoich marzeń, chwytając skraj sukni Jezusa. Ile w tym dotyku było wiary i nadziei, wiary w głęboki sens tego gestu i nadziei na uzdrowienie, na ratunek, na zbawienie.

Pan Jezus docenia wewnętrzną dyspozycję kobiety. Jej uzewnętrzniona przez dotyk wiara stała się mocnym fundamentem dla dokonanego cudu przywrócenia jej zdrowia.

Ale na tym nie koniec: Pan Jezus idzie dalej, by nieść pomoc 12-letniej dziewczynce, córki pobożnego Jaira. Niestety, incydent z chorą kobietą opóźnił przyjście Jezusa do domu przełożonego synagogi. Słudzy Jaira chcieli już wpłynąć na niego, by nie fatygował więcej Jezusa. A tymczasem On sam zdecydował się pójść, by nie tylko zobaczyć, ale i dotknąć dziewczynkę. Rozciągnął całe swoje ciało na marach, by ów dotyk ogarnął cały organizm zmarłej. Na skutek tego dziwnego zachowania Jezusa nie trzeba było długo czekać. Oto córka Jaira została w ten sposób przywrócona do życia!

Czy fundamentem tego drugiego cudu była wiara? A jeśli tak, to czyja? Cóż, szyderstwa, z jakimi spotkał się Jezus w progu domu Jaira, świadczyły raczej o braku wiary tam zebranych. Mimo to nowe życie dziewczynki stało się faktem!

Możemy powiedzieć, że wybawienie od choroby i śmierci, jednym słowem zbawienie, jest efektem dotyku Jezusa. Ale w tym sformułowaniu nie ma mowy o tym, kto dotyka i kto jest dotykany. To tak jak z gestem podania sobie dłoni – jednocześnie dwie osoby wychodzą z inicjatywą dotyku i spotykają się w przyjaznym uścisku.

Jezus idzie ku nam. On już przyszedł, żebyśmy mogli Go dotykać: jako Bóg stał się człowiekiem dzięki Maryi. Ale oczekuje, byśmy wyszli Mu na spotkanie w duchu wiary. Pragnie, byśmy nie widzieli w Nim jedynie uzdrowiciela, cudotwórcę, ale przede wszystkim Pana życia i Zbawiciela od wszystkich skutków grzechu pierworodnego: od chorób i śmierci, od smutku i rozpaczy, od wątpliwości w Bożą wszechmoc i niewiarę w Jego miłość.